Can çekişiyordu…

Hayatı boyunca bu denli zorlanmamıştı nefes almakta. O minik kalbi hiç bu kadar duraksamamıştı atarken. Çok canı yanıyordu. Biri tarafından öldürülüyordu acımasızca. Kimsenin duymadığı bir cinayet. Sessiz cinayet. En derinlerde hissedilen acı ile birleşip çöküyordu boğazına acımasızca.

Küçük bir çocuk ölüyordu derinlerde bir yerde…

Aslında uygundu bulunan bütün kan grupları. Ama sürekli kanıyordu yaraları. 

İçinde yaşadığı o “koca adam”  yalvarıyordu gözlerine bakarak. “Lütfen ölme içimdeki “küçük çocuk” lütfen!”.  Senin ölümün, benim büyümem demek. Senin ölümün, benim yaşama başlamam demek. Yalvarırım ölme içimdeki “küçük çocuk”. Seni kaybettiğimi hissetmek bile canımı yakıyor. “Hayat”, sensiz yaşanacak kadar basit değil.”Hayat”ı “koca adam” olarak yaşayacak kadar cesur değilim.

Kimsenin duymadığı bir cinayet. Sessiz cinayet…